Zodra de laatste mensenvoeten van het strand vertrekken en de zon zo’n beetje zijn laatste zonnestralen laat schijnen op het land, wordt er een totaal andere wereld wakker en gaat zijn leven leiden.
Wie een beetje geduld heeft en met aandacht voor het kleine detailwerk het strand nauwlettend in de gaten houdt (en dan gaat het om stranden die na zonsondergang min of meer verlaten zijn), ziet dat bijna uit elk hoekje en gaatje wel een levend organisme komt kruipen. Het is namelijk goed toeven op een zandstrand nadat de mensen deze hebben verlaten. De soort mens is namelijk heel goed in het achterlaten van allerlei rommel waartussen een heleboel eetbaars zit. En daarnaast is er ook een heleboel van nature aanwezig voedsel, organisch materiaal dat door de zee wordt aangespoeld in de vorm van bijvoorbeeld zeewier of zeegras, zandvlooien en ander lekkers.
Een van de diersoorten die ‘wakker’ wordt als de mensen zijn vertrokken zijn de zogenaamde Atlantic Ghost Crab, of de gelige bijna doorschijnende zandkrab zoals we ze hier wel noemen. Deze krabbensoort is een algemene verschijning op stranden in het Caribisch gebied en langs Zuid en Midden-Amerika. Deze krab leeft in holen in het zand boven de strandlijn. Dit zijn niet zomaar gaten. Sommige krabben graven ze namelijk tot meer dan een meter diep. Het hol is een plek waar de dieren zich schuil houden tijdens de warme uren van de dag. Het zand is namelijk altijd vochtig en dus koel, dieper onder de grond.
Deze zandkrabben zijn echte alleseters. Insecten, plantaardig materiaal, schelpdieren en zelfs andere krabben staan op het menu. En daarnaast voedselresten die de mens achterlaat. Daar staat tegenover dat nachtreigers wel een sappige zandkrab lusten als diner.
Op veel plekken waar deze krab voorkomt gaat het niet goed met de soort. Door intensief gebruik van stranden waarbij ook met voertuigen op het zand wordt gereden, worden veel krabben letterlijk dood gedrukt en wordt ook hun voortplantingscyclus doorbroken.